مقایسه بدکارکردی های نوروسایکولوژیک در بیماران مرد مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی، اختلال افسردگی اساسی و افراد بهنجار شهر اردبیل در سال ۱۳۹۵

چکیده زمینه و هدف: بدکارکردی های نوروسایکولوژیک یک عامل اصلی در اختلالات روانی شدید، مانند اختلالات اسکیزوفرنی و اختلال افسردگی اساسی است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه بدکارکردی های نوروسایکولوژیک در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی، اختلال افسردگی و افراد بهنجار صورت گرفت. مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی بود که جامعه آماری آن شامل کلیه بیماران مرد مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی و افسردگی (65 بیمار) بیمارستان های ایثار و فاطمی شهر اردبیل در سال 1395 بودند. نمونه پژوهش 30 بیمار اسکیزوفرنیک و 30 بیمار افسرده بود که به روش کل شماری انتخاب شده و با 30 فرد بهنجار مقایسه شدند. برای جمع آوری داده ها از آزمون های حافظه وکسلر (wms-r)، برو/نرو (go/no go) و طبقه بندی کارت های ویسکانسین (wcst)، استفاده شد. داده های به دست آمده با روش های آماری تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی کمترین تفاوت معنادار (lsd-least significant difference) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که کارکردهای نوروسایکولوژیک حافظه، بازداری پاسخ و انعطاف پذیری شناختی در بیماران اسکیزوفرنی ضعیف تر از بیماران افسرده (05/0>p) و در بیماران افسرده نیز ضعیف تر از افراد بهنجار (05/0>p) است. نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهند که بدکارکردی های نوروسایکولوژیک احتمالاً نقش مهمی در آسیب شناسی اختلالات اسکیزوفرنی و افسردگی دارند و می توانند اهداف درمانی مهمی در درمان و توانبخشی این بیماران باشند. واژه های کلیدی: بدکارکردی های نوروسایکولوژیک، عملکرد حافظه، بازداری پاسخ، انعطاف پذیری شناختی، اردبیل